Herinneringen aan de Startlijn: Berlijn 2007 & 2024

De Berlijnse marathon: een route vol verhalen en emoties. In 2007 stond ik voor het eerst aan de start, omringd door spanning en anticipatie. Toen klonk Vangelis' Chariots of Fire—een muziekstuk dat aanzet tot dromen en doorzettingsvermogen. In 2024, weer aan diezelfde startlijn, voelde ik diezelfde tonen me terugtrekken naar die eerste ervaring. De melodie, nu vergezeld door Coldplay, raakte me diep. Twaalf marathons later, besefte ik daar dat dit mijn laatste zou zijn. De cirkel was rond.

Mijn laatste marathon: Een reis vol herinneringen en emoties

Na maanden van voorbereiding – 45 trainingen in totaal, drie keer per week – stond ik eindelijk aan de start van mijn laatste marathon. Vooral training 29 en 37, beide van 30 kilometer, waren pittig. De verzuring begon telkens rond de 25 kilometer, en ik voelde al wat zou komen. Maar met doorzetten haalde ik de eindstreep van de marathon. Van de 58.212 deelnemers eindigde ik op de 34.121e plaats met een tijd van 5 uur, 45 minuten en 39 seconden. Wat een tocht!

De dag begon zoals altijd met mijn vaste rituelen. Welke outfit kies ik? En wat een drukte onderweg! De metrostations waren stampvol. Mensen stonden als haringen in een ton, en ik zag zelfs een stelletje uit elkaar getrokken worden door de dichtslaande metrodeuren. Het was aandoenlijk, dat kleine moment midden in die chaos.

Net op tijd kwam ik aan op het veld bij de start en zag ik op een groot scherm hoe de eerste lopers vertrokken. Een bijzonder moment, want alle lopers die nog moesten beginnen applaudisseerden voor degenen die al op weg waren. Even voelde het alsof we allemaal één waren, met hetzelfde doel: de marathon uitlopen.

Tijdens het rennen genoot ik van de energie langs de route. Overal stonden mensen te juichen, kinderen staken hun hand uit voor een high-five, en af en toe hoorde ik iemand mijn naam roepen voor een aanmoediging. Hier en daar was ik zelfs toerist; ik maakte foto’s van mooie gebouwen en bijzondere momenten die ik wilde vastleggen.

Na 21 kilometer begon het zwaar te worden. De "hazen" van de 5-uursgroep kreeg ik niet meer bijgehouden. Het tempo zakte, en rond kilometer 25 kwam ik de man met de hamer tegen. "Nu al?" dacht ik. Toch lukte het om door te zetten tot de 30 kilometer, hoewel het tempo steeds wisselde. Een stukje "snelwandelen", dan weer een paar honderd meter hardlopen – en zo ploeterde ik door tot de laatste kilometer.

En daar, bij die laatste kilometer, stonden mijn vrouw en dochter op me te wachten, vlakbij de Brandenburger Tor. De emoties kwamen los toen ik ze zag staan. Ze hadden allebei een roos voor me, die ik met een glimlach en een traan aannam. Met die rozen in mijn hand liep ik onder de Brandenburger Tor door naar de finish. Het voelde als een prachtig slotakkoord, een moment van puur geluk.

Het was een marathon vol herinneringen – aan vorige races, aan trainingen, aan de mensen die me onderweg aanmoedigden. Zelfs de nacht ervoor was bijzonder. Ik had slecht geslapen; eerst droomde ik dat ik vlaai was vergeten te halen voor een georganiseerde loop, en daarna hielden luidruchtige buren in het hostel me wakker.

Deze marathon bracht zoveel gevoelens teweeg. Het is lastig om het goed onder woorden te brengen. Maar één ding weet ik zeker: het was een ervaring om nooit te vergeten.