1. Berlijn mijn eerste marathon

Ik heb inmiddels van enkele marathons al wat verhalen op papier gezet – veertien avonturen die ik met trots deel. Het verhaal van mijn eerste marathon moet ik nog maken, maar ook die komt er, samen met de rest. Zodra de inspiratie komt, werk ik ze één voor één verder uit.

30 september 2007 37 ste Berlijn Marathon in 4:22:42

2. ANTWERPEN MARATHON

20 april 2008 2e Antwerp Marathon in 4:12:17 (4:13:09)

3. GRONINGEN MARATHON

21 september 2008 Groningen Marathon in 4:01:13 (4:01:56)

De Marathon van Groningen kent een rijke en bewogen geschiedenis binnen de Nederlandse hardloopwereld. Hoewel de marathon vooral bekend is vanwege zijn populariteit in de jaren '80 en '90, kreeg het evenement in een andere vorm nieuw leven ingeblazen tussen 2006 en 2008 onder de naam Groningen Stad Marathon.

Groningen Stad Marathon (2006-2008)

De Groningen Stad Marathon vond voor het eerst plaats in 2006 en werd drie jaar op rij georganiseerd. Naast de klassieke afstand van 42,195 kilometer bood het evenement een halve marathon, een 10 kilometerloop en een estafetteloop aan. Deze diversiteit maakte de marathon toegankelijk voor een breed publiek, van recreanten tot ervaren lopers. De start en finish vonden plaats op de sfeervolle Vismarkt, een iconisch middelpunt in de stad Groningen.

De route voerde door de stad en omliggende gebieden, waaronder Haren, de Hoornseplas, het Stadspark en verschillende wijken zoals Kardinge en Noorderhoogebrug. Dit gevarieerde parcours gaf lopers een unieke ervaring van zowel stedelijke als natuurlijke omgevingen.

De organisatie stelde een limiet van 5 uur en 30 minuten voor de hele marathon. Het evenement kende enkele indrukwekkende prestaties, waaronder de parcoursrecords:

Mannen: Tan Msenduki Mohamed Ikoki (Tanzania) – 2:14.21 (2007)

Vrouwen: Rimma Pushkina (Rusland) – 2:45.51 (2007)

Een Tragisch Einde

Hoewel de marathon veelbelovend begon, liep het na de editie van 2008 tegen grote uitdagingen aan. In april 2009 werd bekend dat de organisatie onvoldoende financiële middelen kon vinden om het evenement voort te zetten. Pogingen om nieuwe sponsoren te werven liepen spaak.

Een belangrijke reden voor de teloorgang van de marathon was het gemis van Vincent Hillebrand, de drijvende kracht achter de organisatie. Hillebrand kwam tijdens de organisatie van de 10 van Tynaarlo, een ander loopevenement, om het leven door een tragisch ongeval. Zijn verlies betekende niet alleen het einde van de marathon, maar liet ook een blijvende leegte achter in de Groningse hardloopgemeenschap.

Een Erfenis in Beweging

Hoewel de marathon in zijn nieuwe vorm niet overleefde, leeft de herinnering voort in de hardloopcultuur van Groningen. De organisatie en passie van mensen zoals Vincent Hillebrand inspireerden andere evenementen in de regio, waaronder de immens populaire 4 Mijl van Groningen.

De Groningen Stad Marathon symboliseert de kracht van de gemeenschap en de kwetsbaarheid van evenementen die afhankelijk zijn van individuele stuwende krachten. Voor velen blijft de marathon een herinnering aan saamhorigheid, sportiviteit en de schoonheid van Groningen als decor voor grootse sportieve prestaties.

4. ROTTERDAM MARATHON

5 april 2009 29e Fortis Marathon Rotterdam 4:05:12 (4:10:10)

5. EINDHOVEN MARATHON 

11 oktober 2009 Eindhoven Marathon 3:56:40 (3:57:38) PR. Supporters mijn vrouw en dochter. 

6. BUDAPEST MARATHON

2 oktober 2011 26th SPAR Budapest in 4:25:13 (4:30:44)

7. AMSTERDAM MARATHON

16 oktober 2011 Amsterdam in 4:02:03 (4:07:06)

Deze 2 weken na Boedapest, daar rustig gelopen ivm warmte.  Startnummer 9922 overgenomen via marktplaats.

8. Barcelona Marathon

25 maart 2012 Barcelona Marathon in 3:59:46

Op mijn 50ste verjaardag gelopen. Supporters mijn vrouw, dochter en schoonzoon.

9. München Marathon

14 oktober 2012 München Marathon in 4:15:05 (4:16:49)

10. Den Haag Marathon

22 september 2013 Den Haag Marathon in 4:08:17 (4:08:34)

Supporters mijn vrouw, dochter en schoonzoon.

11. LEIDEN MARATHON 

Een nieuwe aanpak, een bijzondere uitdaging

17 mei 2015 De 25ste Leiden Marathon in 4:46

Na tien marathons met een gemiddelde tijd van 4:08 en een persoonlijk record van 3:56 (Eindhoven, 2009), stond ik aan de start van mijn elfde marathon in Leiden. Deze keer had ik iets nieuws geprobeerd: het Sportrusten schema. Vier keer per week trainen, geen lange duurlopen van 30 kilometer, maar een maximale afstand van 14 kilometer per sessie. Een aanpak die mij intrigeerde en de belofte van een efficiënte marathon ervaring gaf, maar zou het werken?

Met de start van de Leiden Marathon had ik mijn raceplan klaar: ik zou de marathon opbreken in drie blokken van 14 kilometer. De eerste 14 kilometer verliepen soepel, in een lekker ritme van 10 tot 10,8 km/u. Ik had goede hoop en sprak onderweg zelfs een loper aan, die mij vertelde dat hij elke maand een marathon liep. Dat gaf me vertrouwen – misschien was ik toch op de goede weg met dit nieuwe schema.

Tot de halve marathon ging het nog redelijk. Ik kwam door in 2:03, maar mijn benen begonnen zwaarder te voelen dan normaal. Ik begon te rekenen: 2x 2:03 zou 4:06 betekenen, maar met een beetje verval in de laatste kilometers zou ik waarschijnlijk rond de 4:15 eindigen. Het leek een realistisch doel, maar diep van binnen wist ik al dat het een zware tweede helft zou worden.

Ik probeerde de pijn in mijn benen te negeren door naar de omgeving te kijken. Maar na 28 kilometer begon het tempo echt te zakken. Ik ging van 9 à 10 km/u naar minder, en bij 30 kilometer gingen de pacers voor een eindtijd van 4:15 voorbij. Ik probeerde aan te haken, maar dat hield ik maar een paar honderd meter vol.

Vanaf dat punt moest ik stukjes wandelen, iets wat ik normaal gesproken probeer te vermijden. De pacer voor 4:30 kwam voorbij en ik wist dat mijn eindtijd nog verder zou oplopen. Maar ik zette door, noemde mezelf gekscherend een "rode pacer zonder ballon" en probeerde ondanks alles de finish te halen.

Uiteindelijk finishte ik in 4:46. Een tijd die ver verwijderd was van mijn doel, maar toch – ik had de marathon uitgelopen. Mijn vrouw maakte zich zorgen toen ik niet op de verwachte tijd binnenkwam, maar ik kwam eraan, weliswaar in een vertraagd tempo.

Als ik terugkijk op deze marathon, zou ik het mijn 'stoplichten marathon' noemen. Bij groen gestart, door oranje gegaan, en bij rood geëindigd. Toch paste het goed bij mijn levensmotto: Wie niet vertrekt, komt nooit aan.

Was het het schema? Of speelden mijn ademhalingsproblemen en de astma-aanval van eerder in mei een rol? Misschien was het een combinatie van factoren. Het Sportrusten schema werkte wel, in die zin dat ik de marathon volbracht. Maar of ik sneller had kunnen lopen zonder gezondheidsproblemen of met meer focus op de ademhalingsoefeningen, blijft een vraag.

De volgende marathon staat al in de planning: Frankfurt, oktober 2015. Deze keer ga ik terug naar het conventionele schema, met de langere duurlopen. Niet om iets te bewijzen, maar omdat ik wil zien wat voor mij het beste werkt.

12. Frankfurt Marathon

25 oktober 2015 Frankfurt Marathon 4:36:23 (4:39:35) 

13. VIA BELGICA MARATHON 

29 mei 2022 Marathon Via Belgica in 5:49:54

Na een korte hardlooppauze ben ik vanaf 2021 wat serieuzer gaan lopen met als doel weer een marathon uit te lopen. VIA Belgica van Rimburg (een Nederlands dorpje) naar Maastricht, werd op 29 mei 2022 gehouden. Het parcours was ogenschijnlijk de route die de Romeinen hebben afgelegd. Een mooie loop met prachtige vergezichten onderweg en een afwisselend parcours. 

14. Berlijn Marathon

29 september 2024 - De 50ste Berlijn Marathon - 5:45:39

Herinneringen aan de Startlijn: Berlijn 2007 & 2024

De Berlijnse marathon: een route vol verhalen en emoties. In 2007 stond ik voor het eerst aan de start, omringd door spanning en anticipatie. Toen klonk Vangelis' Chariots of Fire—een muziekstuk dat aanzet tot dromen en doorzettingsvermogen. In 2024, weer aan diezelfde startlijn, voelde ik diezelfde tonen me terugtrekken naar die eerste ervaring. De melodie, nu vergezeld door Coldplay, raakte me diep. Twaalf marathons later, besefte ik daar dat dit mijn laatste zou zijn. De cirkel was rond.

Mijn laatste marathon: Een reis vol herinneringen en emoties

Na maanden van voorbereiding – 45 trainingen in totaal, drie keer per week – stond ik eindelijk aan de start van mijn laatste marathon. Vooral training 29 en 37, beide van 30 kilometer, waren pittig. De verzuring begon telkens rond de 25 kilometer, en ik voelde al wat zou komen. Maar met doorzetten haalde ik de eindstreep van de marathon. Van de 58.212 deelnemers eindigde ik op de 34.121e plaats met een tijd van 5 uur, 45 minuten en 39 seconden. Wat een tocht!

De dag begon zoals altijd met mijn vaste rituelen. Welke outfit kies ik? En wat een drukte onderweg! De metrostations waren stampvol. Mensen stonden als haringen in een ton, en ik zag zelfs een stelletje uit elkaar getrokken worden door de dichtslaande metrodeuren. Het was aandoenlijk, dat kleine moment midden in die chaos.

Net op tijd kwam ik aan op het veld bij de start en zag ik op een groot scherm hoe de eerste lopers vertrokken. Een bijzonder moment, want alle lopers die nog moesten beginnen applaudisseerden voor degenen die al op weg waren. Even voelde het alsof we allemaal één waren, met hetzelfde doel: de marathon uitlopen.

Tijdens het rennen genoot ik van de energie langs de route. Overal stonden mensen te juichen, kinderen staken hun hand uit voor een high-five, en af en toe hoorde ik iemand mijn naam roepen voor een aanmoediging. Hier en daar was ik zelfs toerist; ik maakte foto’s van mooie gebouwen en bijzondere momenten die ik wilde vastleggen.

Na 21 kilometer begon het zwaar te worden. De "hazen" van de 5-uursgroep kreeg ik niet meer bijgehouden. Het tempo zakte, en rond kilometer 25 kwam ik de man met de hamer tegen. "Nu al?" dacht ik. Toch lukte het om door te zetten tot de 30 kilometer, hoewel het tempo steeds wisselde. Een stukje "snelwandelen", dan weer een paar honderd meter hardlopen – en zo ploeterde ik door tot de laatste kilometer.

En daar, bij die laatste kilometer, stonden mijn vrouw en dochter op me te wachten, vlakbij de Brandenburger Tor. De emoties kwamen los toen ik ze zag staan. Ze hadden allebei een roos voor me, die ik met een glimlach en een traan aannam. Met die rozen in mijn hand liep ik onder de Brandenburger Tor door naar de finish. Het voelde als een prachtig slotakkoord, een moment van puur geluk.

Het was een marathon vol herinneringen – aan vorige races, aan trainingen, aan de mensen die me onderweg aanmoedigden. Zelfs de nacht ervoor was bijzonder. Ik had slecht geslapen; eerst droomde ik dat ik vlaai was vergeten te halen voor een georganiseerde loop, en daarna hielden luidruchtige buren in het hostel me wakker.

Deze marathon bracht zoveel gevoelens teweeg. Het is lastig om het goed onder woorden te brengen. Maar één ding weet ik zeker: het was een ervaring om nooit te vergeten.